بسم ربّ الشهدا و الصدیقین

آی قصه قصه قصه               نون و پنیرو پسته          
یک زن قد خمیده               روی زمین نشسته
یک زن قد خمیده               یک زن دلشکسته    
که چادرش خاکیه               روی زمین نشسته   
دست میذاره رو زانوش         زانوشو هی میماله
تندتند میگه یا علی             درد میکشه میناله  
شکسته و تکیده                  صورت خیس و گلفام
دست میکشه روی قبر          قبرشهید گمنام
آب میریزه روی قبر             با دستای ضعیفش 
قبرو میشوره و بعد              دست میکنه تو کیفش
از تو کیفش یه جعبه           خرما میاره بیرون 
میذاره روی اون قبر             بهش میگه مادرجون
به قربون بی کسیت             چرا مادر نداری؟   
پنج شنبه ها به روی            پای کی سر میذاری؟
بابات کجاست عزیزم؟           برادرت خواهرت؟   
حرف بزن عزیزم                 منم جای مادرت   
نیگا نکن که پیرم               نیگا نکن مریضم  
تو هم عین بچّه می             بچه بی نشونم  
همون که رفت و با خود        برده گرمی خونم 
میزنه زیر گریه                  سرش رو تکون میده  
درمیاره یه عکسی               از کیفش نشون میده
عکسو میبوسه وبعد             میذاره روی سرش   
عکس بچه خوبش              عکس علی اکبرش  
تو هم عین بچه می            بچه بی نشونم      
همون که آخرین بار           وقتی که ترکم میکرد 
نذاشت برم دنبالش            گفت که مامان تو برگرد   
برو کنار بابا                      نمی تونه راه بیاد
من خودم دارم میرم           اونه که تورو می خواد  
گریه ش یهو بند میاد         فکر میکنه و بامکث  
بغض میکنه دوباره             خیره میشه به اون عکس
دلم رضا نمی داد               ولی به خاطر اون   
دیگه پی اش نرفتم            گفتم برو مادرجون   
صورت من رو بوسید           برگشتش و دویدش 
لبخندزدم زورکی               سر کوچه رسیدش  
تحملم تموم شد                به دنبالش دویدم  
ولی دیگه بچه مو               ندیدم و ندیدم   
وقتی رسیدم خونه             بابای پیرمردش 
یواشی زیر پتو                  داشتش گریه میکردش!  
چه شبها که به یادش         با گریه خوابم می برد   
باباش چقدر زورکی            بغضشو هی  فرو خورد   
لبخندهای زورکی              بغض های پیرمرد   
کارشو آخرش کرد             مرد خونم سکته کرد   
الهی که بمیرم                 چشماش به در سفید شد   
آخر نفهمید علی              اسیره یا شهید شد
سرت رو درد آوردم؟          بگم بازم یا بسه؟   
آخ الهی بمیرم                  سنگت چرا شکسته؟ 
عیب نداره مادرم               یه کمی طاقت بیار  
یه کار نو دستمه               دندون رو جیگر بذار   
سرویسه نو عروسه             دختر عذرا پیره  
تموم بشه، یه پولی            دست منو میگیره   
یه سنگ قبر خوشگل         خودم برات  میارم
با فاطمه میامو                 رو قبر تو میذارم 
گفتم راستی فاطمه           رفته به خونه بخت
خیلی خوندم تو گوشش      راضی شدش خیلی سخت 
اون نامزدعلی بود              همین علی اکبرم 
عینهو دخترم بود              صدام میکرد مادرم
راستی تو زن گرفتی؟         یا که هنوز نامزدی؟ 
کاشکی مادرت میگفت       هیچ وقت بهش قول ندی
راستی یادم رفت بگم         از دخترم بهاره  
اونم شوهر کرد و رفت        شوهرشو دوست داره  
خواستگار که خیلی داشت   ولی جواب نمی داد  
میگفت عروسی باشه          وقتی داداشم بیاد
برای ازدواجش                 داشتش خیلی دیر میشد  
به پای باباش ومن             اونم داشت اسیر میشد 
همسنگر علی بود             داماد و میگم ننه 
برای من از علی                یه حرفهایی میزنه  
میگه شب حمله بود           تو خیبر و تو مجنون  
میون تیر و ترکش             تو اون گلوله بارون
یه ترکش خمپاره              خورده توی گردنش 
دیگه تو اون شلوغی           بچه ها ندیدنش 
همه اش چرا تو حرفام        یاد علی می افتم  
کجا بودیم عزیزم               دخترمو میگفتم 
کنار سفره عقد                 وقتی اونو نشوندن   
یادم نمیره هیچ وقت          وقتی خطبه رو خوندن  
وقتی که گفتن عروس        رفته که گل بچینه
با گریه گفت که رفته         داداششو ببینه  
دوباره وسه باره                جلوی چشم داماد  
تمام جبهه رو گشت          گریه کرد و جواب داد    
رویم سیاه مادرم               سرت رو درد آوردم  
آخ آخ،راستی ببینم            قرص قلبمو خوردم 
بغضی کرد و دستای           لرزونو کرد تو کیفش   
دستای پینه بستش           اون دستای ضعیفش
دست هایی که جا داره       آدم براش جون بده 
اون دستای ضعیفش          که عرشو تکون میده 
اون دستای ضعیفی           که پرشده ز پینه 
اون دستای ضعیفی           که مرد آفرینه 
دست گذاشت رو زانوش      همون کوه عشق وصبر 
با یاعلی بلند شد               بلند شد از روی قبر  
گفت دیگه باید برم            قرص هامو نخوردم
حلال بکن عزیزم               سرت رو درد آوردم 
بازم میام کنارت                عزیزکم شنیدی؟
تو هم عین بچه می            بوی اکبرو میدی  
هی اشکهای پیرزن            زصورتش میچکید  
دور شد از سر قبر              سر قبر اون شهید 
شهیدی که سکته کرده       بابای پیرمردش 
خواهر اون وقت عقد          همه ش گریه میکردش
اون که تا حالاغیر از           فاطمه مادر نداشت 
تیرخورده بود گردنش         روی تنش سر نداشت 
دستهای اون شهید            به پشت مادرش بود
مادر نفهمیدکه اون            علی اکبرش بود 
مادرو همراهی کرد            گفت که مهربونم 
غصه نخور مادرم               تمامشو می دونم   
آی قصه قصه قصه             نون و پنیرو پسته
خواهری که با گریه           سر سفره نشسته
یک زن قد خمیده            سنگ قبر شکسته   
گریه های پیرمرد              بگم بازم یا بسه؟
"ابوالفضل سپهر"

منبع: http://khomool.ir/newsdetail-189-fa.html

" بسم ربّ الزهرا "
آغاز هر کلام سلام است... نام زیبای خدا... سلام!
دیروز ساعت ده بابا رسوندم دانشگاه برای امتحانی که ساعت ده و نیم داشتم. خودش برگشت که با مامان برن خونه عمه برا عیادت از حاج مسعود – پسر عمه- ؛ حاج مسعود از جانبازان جنگه و به قول خودش خیلی وقته که داره با بیماری دست و پنجه نرم میکنه و بیماری براش مثل یه بازیه؛ البته بیماری الانشون مربوط به جانبازیشون نیست؛ تومور مغزی که انگار توی اقوام پدریش مثل یه ارثیه میمونه؛ فعلا نمونه برداری کردن تا ببینن خوش خیمه یا بد خیم که انشاالله انشاالله انشاالله خوش خیم باشه. القصه بابا برگشت خونه تا با مامان برن اونجا. بعد از امتحان زنگ زدم برا بابا که بیان دنبالم. وقتی سوار ماشین شدم گفتم: حاج مسعود چه طور بودن؟ گفتن: رفته بود فیزیوتراپی نشستیم همونجا تا بیاد. ( تومور جای حساس مغزشونه؛ نمونه برداری ازش باعث شده یه قسمت از بدنش یه خورده بی حس بشه که دکتر گفته با فیزیوتراپی خوب میشه). راه افتاریم به سمت محله خودمون. توی ذهن خودم داشتم با خودم کلنجار می رفتم که من هم برم یا نه؟! بعد به خودم گفتم: من چیزی نمیگم، بابا ماشین رو نگه داشت جلو خونه خودمون پیاده میشم؛ نگه نداشت و رفت خونه عمه خب من هم میرم. نزدیک خونه که رسیدیم بابا پرسید:تو هم میای؟! منم که توی شک و دودلی بودم گفتم: نمیدونم! بابا هم گفت: بیا! منم چیزی نگفتم و رفتم.
رفتیم و نشستیم. ما خانم ها داخل حال نشسته بودیم و بابا رفته بود توی سالن که حاج مسعود اونجا بود تا اگه کسی بیاد پیششون اونجا بشینه-اتفاقا یکی از دوستانشون هم اومد. هم زمان با اومدن دوستشون یکی دیگه از پسرعمه هام هم با ایشون داخل شدن، مامان گفت: بوی گل محمدّی اومد. دختر عمه م به مامانم گفت: صلوات بفرستید.
 پسر عمه م شنید که ما میگیم بوی گل محمّدی میاد
 گفت: بوی گل محمّدی میاد؟
گفتیم:آره!
گفت: پرچم گنبد حضرت اباالفضل رو آوردم!!!!
و پرچم رو آورد و داد به عمه! عمه دادش به مامان و من هم به مامان گفتم مامان به من هم بدین!
صورتم رو گذاشتم روش و انگار چشمه ی اشکم رو باز کرده باشن.
من! با این همه سیاهی!!! خدا! چقدر مهربونی!!! آقا! چقدر کریمی!!!
خیلی حس خوبی بود!خیلی!خیلی....
هنوزم هم باورم نمیشه!
آقا! یعنی میشه اذن کربلا بگیرم؟!



موقع خداحافظی،خداحافظی ما با خداحافظی دوست حاج مسعود همزمان شد. دوستشون نتونست جلو خودش رو بگیره و با چشمهای نمناک به خاطر وضعیت حاج مسعود از خونه خارج شد. حاج مسعود هم اشک از چمهاشون اومد. توی همون حال به بابام میگفتن: برای من افتخاره که با مریضی من مردم به خدا نزدیک بشن. فلان خانم میگفت برا شفات پانزده هزار صلوات نذر کردم و همه رو هم فرستادم نه اینکه بخوام بعدا بفرستم. کاش آدم مریض هم که میشه باعث بشه مردم به وسیله ی مریضی اون و واسه خاطر مریضی اون به خدا نزدیک بشن.
خدا همه بیمارها رو شفا عنایت بفرماید.
پس همه با هم دعا کنیم:
بسم الله الرحمن الریم
اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم

نکته: با مرورگر فایرفاکس اگر مطالب این وبلاگ را ببینید بهتر است.